 |
| طوفان های سال ۱۸۵۱ میلادی (۱۲۳۰ خورشیدی) تاکنون All rights reserved - John Nelson |
این تصویر، نقشه‌ای هست که توسط یک کار‌شناس باحال تجسم سازی داده‌ها (Data Visualization) بنام مستر John Nelson و بر اساس داده‌های ارائه شده توسط سازمان‌های خفنی مثل سازمان ملی اقیانوسی و جوی (NOAA)، سازمان هوانوردی و فضایی (NASA) و سازمان زمین‌شناسی (USGS) ایالات متحده تهیه شده است. در این نقشه تمام توفان‌هایی که بر روی کره زمین از همین چند وقت پیش یعنی سال ۱۸۵۱ میلادی (۱۲۳۰ خورشیدی) تاکنون اتفاق افتاده، بر روی نقشه‌ای با سیستم جغرافیایی قطبی (Polar Projection) نمایش داده شده و شامل اطلاعاتی از قبیل نام، (نام خانوادگی!)، تاریخ تولد! و سرعت توفان‌های ثبت شده می‌باشد. این نقشه لامصــّـب وقتی من رو حسابی هیجان زده کرد که اون را با کیفیت آینه! (بسیار بالا) تماشا کردم، پس شما هم زحمت بکشید ابتدا بر روی تصویر کلیک کنید تا اون را به صورت تمام و کمال و به همان شکلی که تولید شده مشاهده کنید.
چیزی که من رو به این نقشه خیلی علاقه‌مند کرد و حسابی مملو در محو وجود کار استاد شدم، همون سیستم قطبی هست که برای تولیدش بکار برده شده. در این تصویر، قطب جنوبگان در مرکز، آمریکا در سمت راست، استرالیا و آسیا در سمت چپ و آفریقا در پایین نقشه قرار گرفته‌اند. حالا از شوخی که بگذریم، اونطور که جناب نلسون توی وبنوشتش توضیح داده، این نقشه ویژگی‌های بارزی از ساختار و بازه‌ی ثبت توفان‌های استوایی، مثل ساختار گرباد‌ها، رو نشون میده و اینکه چطور به سرعت بنز از مناطق استوایی جدا شده و زرتی خودشون رو به دور از آب‌های گرم محل تولدشون می‌رسونن و نقل قول می‌کنه از همکارش دکتر Fraud که محدوده‌ی خالی از توفان که در قسمت‌های مرکزی تصویر مشاهده می‌شه، همانا مناطق استوایی می‌باشند که توفان‌های استوایی هیچگاه از روی آن عبور نمی‌کنند (یعنی جرأتشو ندارن!). دومین ویژگی جالبی که این نقشه داره اینه که ثابت می‌کنه که ردیابی و شناسایی توفان‌های استوایی از آن زمان که فنآوری ماهواره‌ای سر به فلک کشید و خصوصن از زمانی که ما قادر به ردیابی توفان‌های نیمکره‌ی شرقی شدیم، آغاز شده. همچنین به نظر می‌رسه که شدت توفان‌های ثبت شده، هر ساله با بهره‌مندی از اطلاعات بیشتر، سازگار‌تر شده.
چیزی که من رو به این نقشه خیلی علاقه‌مند کرد و حسابی مملو در محو وجود کار استاد شدم، همون سیستم قطبی هست که برای تولیدش بکار برده شده. در این تصویر، قطب جنوبگان در مرکز، آمریکا در سمت راست، استرالیا و آسیا در سمت چپ و آفریقا در پایین نقشه قرار گرفته‌اند. حالا از شوخی که بگذریم، اونطور که جناب نلسون توی وبنوشتش توضیح داده، این نقشه ویژگی‌های بارزی از ساختار و بازه‌ی ثبت توفان‌های استوایی، مثل ساختار گرباد‌ها، رو نشون میده و اینکه چطور به سرعت بنز از مناطق استوایی جدا شده و زرتی خودشون رو به دور از آب‌های گرم محل تولدشون می‌رسونن و نقل قول می‌کنه از همکارش دکتر Fraud که محدوده‌ی خالی از توفان که در قسمت‌های مرکزی تصویر مشاهده می‌شه، همانا مناطق استوایی می‌باشند که توفان‌های استوایی هیچگاه از روی آن عبور نمی‌کنند (یعنی جرأتشو ندارن!). دومین ویژگی جالبی که این نقشه داره اینه که ثابت می‌کنه که ردیابی و شناسایی توفان‌های استوایی از آن زمان که فنآوری ماهواره‌ای سر به فلک کشید و خصوصن از زمانی که ما قادر به ردیابی توفان‌های نیمکره‌ی شرقی شدیم، آغاز شده. همچنین به نظر می‌رسه که شدت توفان‌های ثبت شده، هر ساله با بهره‌مندی از اطلاعات بیشتر، سازگار‌تر شده.
یک اشتباه جالبی که نلسون کرده و خودش هم توی وبنوشتش بهش اشاره می‌کنه اینه که اومده و بچگی کرده و زمان رو به اشتباه به عنوان یکی از محورهای مختصات مکانی در نظر گرفته. بعدش که متوجه‌ی اشتباهش شده و اومده جبران کنه، دیده که ای بابا... چه جالب، چه اشتباه خفنی کرده... اینکه اومده و محور x رو زمان تعریف کرده، باعث شده که تصویری تولید بشه (اینجا) که بیان کننده‌ی یک سری زمانی هست که نشون میده ما آدما از کی از خواب غفلت بیدار شدیم و رفتیم تو فکر و ذکر ثبت داده‌های مربوط به توفان‌های استوایی.
جالب هست که بدونید که این اوسـّـا نلسون قبلن هم چندتا نقشه خفن دیگه هم تهیه کرده که از جمله می‌تونم به نقشه‌ای اشاره بکنم که پراکندگی زمینلرزه‌هایی که از سال ۱۸۹۸ میلادی (۱۲۷۷ خورشیدی) تاکنون بر روی زمین اتفاق افتاده است رو نشون میده. واقعن جالبه... لامصــّـب ایران جای در رو نداره... بابا دست مریزاد استاد!
 |
| زمینلرزه های سال ۱۸۹۸ میلادی (۱۲۷۷ خورشیدی) تاکنون All rights reserved - John Nelson |
